Μαδέρα
Τα νησιά Μαδέρα βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό, 600 χιλιόμετρα περίπου από τις ακτές της βορειοδυτικής Αφρικής. Για αρκετά χρόνια οι κάτοικοι των νησιών εκμεταλλεύτηκαν τη μεσογειακή φώκια για το κρέας, το λίπος και το δέρμα της. Το ανελέητο κυνήγι οδήγησε στην εξόντωση του είδους από το κυρίως νησί της Μαδέρα και τον περιορισμό του στα απομονωμένα και ακατοίκητα νησιά Desertas. Έρευνες που έγιναν τη δεκαετία του 1980 έδειξαν όμως ότι ακόμα και εκεί η επιβίωση του είδους δεν ήταν εξασφαλισμένη. Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης της μεσογειακής φώκιας από την περιοχή, η πορτογαλική κυβέρνηση αποφάσισε να λάβει αυστηρά μέτρα προστασίας για το είδος και δημιούργησε το Πάρκο των Νησιών Desertas.

Τα μέτρα προστασίας περιλαμβάνουν αυστηρή απαγόρευση της ανθρώπινης δραστηριότητας στις περιοχές του Πάρκου όπου οι φώκιες ξεκουράζονται και γεννούν τα μικρά τους, καθώς επίσης και ελεγχόμενη ανθρώπινη δραστηριότητα στο υπόλοιπο του Πάρκου, με συγκεκριμένες ρυθμίσεις που αφορούν την αλιεία.

Τα αποτελέσματα των συστηματικών ενεργειών για τη διατήρηση του είδους είναι ενθαρρυντικά. Υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός των φωκών έχει αυξηθεί σημαντικά και ότι πλέον 25 - 35 άτομα ζουν στην περιοχή. Κάθε χρόνο γεννιούνται κατά μέσον όρο 3 μικρά, τα οποία οι μητέρες τους, λόγω της έλλειψης ανθρώπινης ενόχλησης, θηλάζουν σε ανοιχτές παραλίες. Το πιο ενθαρρυντικό όμως στοιχείο της ανάκαμψης του πληθυσμού είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται συχνά φώκιες και στο νησί της Μαδέρα.

​

Μαυριτανία
Στην ατλαντική ακτή της βορειοδυτικής Αφρικής, στη χερσόνησο Cabo Blanco, υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 190 μεσογειακές φώκιες. Χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου πληθυσμού είναι η μεγάλη του συγκέντρωση, αφού όλα τα ζώα χρησιμοποιούν μόνο δύο θαλασσινές σπηλιές για ανάπαυση και αναπαραγωγή. Είναι η μοναδική περιοχή στον κόσμο στην οποία το είδος διατηρεί ακόμα στον βαθμό αυτό τον κοινωνικό χαρακτήρα μιας χαρακτηριστικής αποικίας φωκών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1997 ο τοπικός πληθυσμός της φώκιας αριθμούσε περίπου 300 άτομα και θεωρούνταν ο μεγαλύτερος παγκοσμίως. Οι μαζικοί θάνατοι το καλοκαίρι του 1997, οι οποίοι πιθανόν οφείλονταν σε ένα συνδυασμό ενός μεταδοτικού ιού και της υψηλής συγκέντρωσης βιοτοξινών στο θαλάσσιο περιβάλλον, μείωσαν τον πληθυσμό κατά δύο τρίτα, στα 110 - 120 άτομα. Έκτοτε έχει παρατηρηθεί όμως μια σταδιακή ανάκαμψη.

​

Τουρκία
Μέχρι τον προηγούμενο αιώνα η μεσογειακή φώκια ήταν ευρέως διαδεδομένη στην Τουρκία, στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στη θάλασσα του Βοσπόρου και του Μαρμαρά και στα παράλια του Αιγαίου μέχρι τις μεσογειακές ακτές τις Κιλικίας, απέναντι από την Κύπρο. Το ανελέητο κυνήγι και η υποβάθμιση της ποιότητας του βιότοπου του είδους σε μεγάλο μέρος της τουρκικής ακτογραμμής οδήγησαν στη δραστική μείωση των πληθυσμών της. Υπολογίζεται ότι πλέον το είδος έχει εξαφανιστεί από τον Εύξεινο Πόντο και πιθανώς και από τη θάλασσα του Μαρμαρά και ότι σήμερα λιγότερες από 100 φώκιες ζουν, κυρίως στα νησάκια γύρω από την αρχαία πόλη της Φώκαιας στον κόλπο της Σμύρνης, στη χερσόνησο Καραμπουρούν και στις ακτές της Κιλικίας.

Πρόσφατες έρευνες στην περιοχή της Κιλικίας έδειξαν ότι ο τοπικός πληθυσμός της μεσογειακής φώκιας αριθμεί περίπου 30 φώκιες, οι οποίες γεννούν 2 - 3 μικρά ανά έτος. Η περιοχή αυτή αποτελείται κυρίως από δυσπρόσιτες και απόκρημνες ακτές οι οποίες δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για τουριστική αξιοποίηση και έτσι ο κίνδυνος της καταστροφής του βιότοπου του είδους προς το παρόν δεν είναι πολύ μεγάλος. Αντιθέτως, η υπεραλίευση στην περιοχή έχει μειώσει τα ιχθυοαποθέματα σε τέτοιον βαθμό, ώστε να αποτελεί απειλή για την επιβίωση της φώκιας.

Στην περιοχή της αρχαίας Φώκαιας τις δράσεις μελέτης και προστασίας έχει αναλάβει από το 1996 η περιβαλλοντική οργάνωση SAD - AFAG. Οι ερευνητές της οργάνωσης παρακολουθούν στενά τον μικρό πληθυσμό της περιοχής, ο οποίος εκτιμάται σε λιγότερα από 20 άτομα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνών τους, μία από τις βασικές απειλές για το είδος στην περιοχή είναι ο πνιγμός ανήλικων ζώων σε αλιευτικά εργαλεία.